KAMIL WOLNICKI: Oglądał pan wyścig orlików, żeby widzieć, jak ułoży się ich rywalizacja. Wyciągnął pan jakieś wnioski? MICHAŁ KWIATKOWSKI: Obejrzałem ostatnich czterdzieści kilometrów, ale wygląda na to, że orlicy ścigali się w innych warunkach. Tu było mokro, a niedziela ma być dniem bez opadów, a to ma znaczenie. Im trudniej będzie w Bergen, tym lepiej dla pana. Prawda czy fałsz? Chciałbym trudnego wyścigu. Czegoś w stylu Mediolan – San Remo czy Liege – Bastogne – Liege. Mistrzostwa świata często jednak rządzą się swoimi prawami. Jest mnóstwo nacji, każda ma swój plan. Zobaczymy, czy wyścig będzie na tyle selektywny, aby spróbować go rozegrać wcześniej, niż na finiszu. W każdym razie trzeba być elastycznym i przygotować się na różne scenariusze. A pana idealny scenariusz? Przede wszystkim chciałbym, żeby było bardzo trudno, a co dalej... Nie będę zdradzał swojego planu na wyścig. Na pewno jesteśmy zmotywowani i gotowi na to, co przygotują rywale i trasa. A mamy fajny i doświadczony skład. W Ponferradzie, gdzie zdobył pan złoto, biało-czerwoni byli widoczni, ale do Hiszpanii pojechało was więcej. Tutaj głównym zadaniem reszty kadry ma być zapewnienie panu największego możliwego komfortu tak długo, jak się da. Tam też był taki plan, ale nawierzchnia bardziej technicznej rundy była mokra. Zdecydowaliśmy tam więc, że lepiej przejąć kontrolę, bo łatwiej jechać z przodu, nawet kosztem wystawiania się na wiatr. Tutaj jest nas mniej, więc musimy się dostosować do tego, co robią inni. Generalnie jednak później będzie tak samo – chodzi o to, aby zachować jak najwięcej sił na końcówkę. Jak bardzo się pan zmienił od Ponferrady? Nie mam pojęcia. Pytam o Michała Kwiatkowskiego – kolarza. Na pewno mam za sobą więcej wyścigów i bardziej chłodną głową, co wynika z doświadczenia. Mam nadzieję, że to się przekłada na wyniki. Na kogo zwróci pan największą uwagę? Największe szanse dają Peterowi Saganowi, pan w notowaniach jest drugi, ale tak naprawdę wydaje mi się, że lista kandydatów do podium liczy kilkanaście nazwisk. Przy takiej trasie grona jest faktycznie szerokie. Peter to kandydat numer jeden, ale Włosi, Norwegowie czy Belgowie też są silni. I to nie pojedynczymi nazwiskami, a większą liczbą kolarzy. Nie ma co rozmawiać o konkretnych ludzi, bo nie jest sztuką skontrolować jednego człowieka. Skoncentrują się na Edvaldzie Boassonie Hagenie, a przecież Norwegowie mają też Alexandra Kristoffa. Trzeba więc patrzeć na wszystko szerzej. Weźmy takich Włochów. Mają tu kolarzy, którzy mogą wygrać ten wyścig na kilka sposobów. Oczekiwania względem pana są naprawdę wielkie. To pomaga czy przeszkadza? Fajnie, że sezon potoczył się tak dobrze. Wiem, czego dokonałem i fajnie byłoby postawić kropkę nad i. Dajemy z siebie wszystko, od startu do mety i mam nadzieję, że kibice o tym wiedzą. Mam nadzieję, że pójdzie za tym dobry wynik, chociaż niczego nie obiecam. Pod koniec kwietnia gratulowałem panu świetnej wiosny. Odpisał mi pan smsem: „Wiosna kończy się Norwegii”. Naprawdę? Mam to do dzisiaj. Super, że miałem tak dobrze rozplanowany sezon i dało się rozłożyć ambicje w czasie. Wiedziałem w co celuję i miałem komfort. Myślałem o tych mistrzostwach, nie ukrywam. Kropka nad i, o której pan mówi, to medal czy tęczowa koszulka zwycięzcy? Staję na starcie z myślą o wygranej i to jest główny cel. Na satysfakcję składa się jednak wiele czynników. Najważniejsze to oddać całe serce. Ale fakt, tęczę lubię.